Rozbicie dzielnicowe.

August IV

Witam na kolejnym wykładzie z historii Rzeczypospolitej Obojga Narodów, dzisiaj zajmiemy się rozbiciem dzielnicowym Polski
Terminem rozbicie dzielnicowe Polski określamy okres polskiej historii od 1177 do 1300 roku.
Polski władca- Kazimierz Krzywousty chcąc uchronić swój kraj przed sporami między swoimi synami wydał w 1138 roku testament dzielący Polskę na dzielnicę:

Bolesław IV zw. Kędzierzawym otrzymał Mazowsze i Kujawy,

Mieszko Stary otrzymał Wielkopolskę,

Władysław Wygnaniec Śląska oraz jako senior (najstarszy z synów Krzywoustego, miał czuwać nad jednością państwa) ziemię Gdańską, Gniezno, Kalisz oraz ziemię Krakowską,

Henryk Sandomierski ziemię Sandomierską,

Kazimierz Sprawiedliwy, ziemię Łęczycką.

Podział dzielnicowy utrzymał się aż do XIV wieku, był to okres walk i sporów między braćmi i ich potomkami, do zjednoczenia kraju dążyli min.: Władysław Łokietek oraz Wacław II.
Kraje piastowskie jednoczyła jednak wspólna dynastia rządząca księstwami, w których główną religią był katolicyzm, wspólnie wyznawano śś Wojciecha oraz Stanisława.
Rozbicie dzielnicowe doprowadziło także do upadku gospodarczego Polski, która ze swoistego kryzysu wyciągnął dopiero Kazimierz Wielki.

Juan Samir

I takowa dziedziczność, która do rozbicia doprowadziła, jest główną wadą wszelakiej monarchii Wink

trzeba nam również przypomnieć, że to właśnie wtedy sprowadzono na Nasze ziemie, największe zło - Krzyżaków.