Unia lubelska.

August IV

Unia lubelska, była umową zawartą między Królestwem Polskim i Wielkim Księstwem Litewskim 1 lipca 1569 roku, unia lubelska tworzyła nowa państwo na arenie ówczesnego świata- Rzeczypospolitą Obojga Narodów.
Syn Zygmunta I Starego, Zygmunt II August jako bezpotomny władca dążył do zbliżenia ze sobą Polski i Litwy, by tym samym zapewnić krajom obronę i wzajemne wsparcie na arenie międzynarodowej. Polska i Litwa, połączone dotąd tylko unią personalną (kraje łączyła tylko wspólna osoba króla) miały w 1569 roku połączyć się unią realną (prócz króla kraje łączył także wspólna moneta, herb, sejm oraz polityka zagraniczna).
Lecz nie tylko bezpotomność władcy była gł. powodem zawarcia unii, do unii dążyła także polska szlachta, by tym samym znieść zakaz nabywania przez Polaków ziemia na Litwie, unia udostępniła szlachcie "podbój" nowych ziem.
Sejm Polski oraz Litewski zebrał się w Lublinie, by uchwalić zawarcie unii, jednak litewska magnateria postanowiła zbojkotować sejm i go opuścili. Wykorzystali to Polacy przyłączając do Korony ziemie południowej Rusi (wcześniej należące do Litwy) oraz województwo podlaskie.
Ostatecznie unię zawarto, choć trochę było to niesprawiedliwe wobec Litwinów. Unia Lubelska połączyła dwa kraje, od tej pory wspólne były: moneta, sejm, herb, polityka zagraniczna oraz monarcha (wybierany na sejmie walnym spośród szlachty litewskiej i polskiej, odrębne zachowano tylko: sądownictwo, armię, skarb i urzędy.