Historia ziem morińskich cz. I

Daniel Saryoni

(na podstawie opracowań Historycznego Instytutu Salickiego)

OKRES PRESALICKI (do 1932 r.)
Dzieje ziem morińskich można podzielić na trzy okresy: Okres Presalicki(do 1932), Okres Salicki(1932-2008) oraz Okres Postsalicki(od 2008). Dla podkreślenia wagi powstania Królestwa Morinii i zjednoczenia wysztkich ziem pod panowaniem jednego monarchy od 2009 r. można mówić o Okresie Morińskim.

Przed pierwszym zjednoczeniem
Pierwsze ślady obecności człowieka odkryto na dzisiejszej wyspie Salicji, pochodzą one sprzed ok. 4 tys. lat. W tym okresie na tej wyspie rozwijało się osadnictwo z powodu ciepłego klimatu wyspy, żyznych ziem oraz zwierzyny łownej. Początki osiadłego trybu życia datuje się na ok. 500 r. p.n.e. Osady zakładano zazwyczaj w okolicach dzisiejszej Dantei oraz na Cirimie. Pierwsza organizacja państwowa powstała ok. 100 r. n.e. na obszarze dzisiejszej Złotej Doliny, okolicach Moarrac. Powodem powstania pierwszego państwa była inwazja Cesarstwa Rzymskiego, która miała miejsce w 109 r. n.e. Powstanie państwa polegało na połączeniu się kilku wspólnot rodowych pod przewodnictwem Wielkiej Rady. Mieszkańcy tego państwa nazywali siebie Galindyjczykami. Rzymianie zostali ostatecznie pokonani w roku 328 n.e. Na zajętych przez siebie ziemiach półwyspu Niebiańskiego i Złotej Krainy pozostawili dobrze rozwiniętą administrację, sieć dróg, nowy styl w architekturze i chrześcijaństwo. Równocześnie na północ i na południe od Galindii rozwijały się inne organizacje państwowe. Poszerzanie granic i stref wpływów tych państw spowodowało konflikt interesów.

Pierwsze zjednoczenie wysp (1159-1182)
W roku 1153 władzę w Galindii zdobył generał Olaf. Obalił On dotychczasowego władcę księcia Antoniusza. Rozwiązał także istniejący od kilkuset lat Senat - pozostałość po okresie rzymskim. W latach 1153 - 1159 Olaf zjednoczył wszystkie wyspy pod panowaniem Galindii oraz ogłosił się Księciem Wszystkich Wysp. Rok 1159 uznaje się za początek państwa galindyjskiego (do 1159 r. Galindia nie posiadała ustalonych granic i była bardziej wspólnotą plemienną niż państwem). Zjednoczone Księstwo nie przetrwało długo. Po śmierci Olafa zwanego Wielkim, ludność okupowanych ziem zbuntowała się przeciwko Galindii i wzniecała powstania. W roku 1182 niepodległość odzyskała Tristenia, w 1187 Księstwo Cirimskie, a 20 lat później obie części Samarenii.

Panowanie dynastii samberskiej
W 1200 r. zmarł wnuk Olafa - Jerzy, pięć lat później władzę przejęła dynastia Samberska, za sprawą księcia Romualda I Samberga (1205-1225), który podczas wojny domowej opanował stolicę - Galindion i uznał się za władcę Galindii. Podczas rządów Romualda udało się odbudować zniszczone państwo, przede wszystkim gospodarkę, która ucierpiała podczas burzliwego okresu końca XII wieku. Władcy udało się również nawiązać stosunki dyplomatyczne z Tristenią, Księstwem Cirimskim i Samarenią. W latach 20-tych XIII w. Księstwo Samarenii było pogrążone w wojnie domowej. Walczyły dwie podzielone części - północna i południowa. Zjednoczenia ostatecznie dokonała Samarenia Północna, którą wsparło Księstwo Galindii, co spowodowało zawarcie sojuszu przez te państwa. Kolejni władcy z tej dynastii - Andus I (1225-27) i Romuald II (1233-43) kontynuowali pokojową politykę Romualda I. W roku 1243 ostatni władca z dynastii samberskiej zmarł bezpotomnie.