Historia ziem morińskich cz. II

Daniel Saryoni

Rywalizacja o tron i panowanie Australiuszów
Rozpoczęła się rywalizacja o władzę między rodami Australiuszów i Morinów. Ci pierwsi pochodzili z południa Galindii (australis - południowy), mieli bardzo silne związki z Cirimem, dlatego propaganda ich przeciwników politycznych ostrzegała przed wprowadzeniem na dwór królewski świty złożonej z Cirimian. Dom Morinów wspierała szlachta galindyjska, która uważała tę rodzinę za symbol patriotyzmu i postępu oraz chłopi, którzy liczyli na ustabilizowanie ich pozycji, przez znanych z rewolucyjnych reform w swoich posiadłościach Morinów. Nieoczekiwanie rywalizację wygrali Australiusze, a na tronie zasiadł książe Moar, który koronował się w tym samym roku. Galindia miała nareszcie upragnionego króla. Jego 12-letnie panowanie zaowocowało dużym rozwojem gospodarczym Galindii. Monarcha dbał również o politykę zagraniczną państwa. Król był otoczony powszechnym szacunkiem, nawet jego przeciwnicy polityczni odnosili się do niego z poważaniem. Niestety rządy jego następców miały negatywne skutki dla Królestwa. Ostatni władca z rodu Australiuszów - Maksymilian I (1329-33) zmarł bezpotomnie w niewyjaśnionych okolicznościach (zaginął podczas powrotu z wizyty w Samrenii, Jego ciała nigdy nie odnaleziono). Teraz jedynym kandydatem do tronu był książe Romuald Morinos, który koronował się w 1334 roku (został jednogłośnie wybrany przez szlachtę na króla). Rozpoczął się okres panowania dynastii morińskiej.

Panowanie dynastii morińskiej i okres wojen
Romuald I panował przez 18 lat. Na ten okres przypada największy kulturalny i gospodarczy rozkwit państwa. Udało się także na stałe przyłączyć do Królestwa ziemie będące wcześniej lennem Galindii. Monarcha przygotował nawet plany zawarcia wielkiej unii z Tristenią, Samarenią i Cirimem, ale te plany nie doszły do skutku, ponieważ władca zmarł 22 XI 1352 r. Przez następne 120 lat na wyspach panował pokój, zwany Pokojem cirimskim, ponieważ traktat pomiędzy Galindią, Tristenią, Samarenią i Cirimem podpisano w stolicy tego ostatniego państwa w 1325 r. (I Traktat cirimski). Układ gwarantował nie tylko pokój, ale także szeroką współpracę gospodarczą pomiędzy sygnatariuszami. W roku 1458 zmarł król Romuald V - piąty władca z dynastii morińskiej, koronę przejął po nim Jego syn - Moar III. Ten władca jest uważany za wybitnego gospodarza, wodza oraz dyplomatę. Odznaczał się wielką charyzmą, inteligencją, był wszechstronnie wykształcony, powszechnie szanowany i przede wszystkim potrafił zadbać o interesy każdej grupy społecznej. Panował w najtrudniejszym dla Galindii okresie.

I wojna o hegemonię
Na przełomie XIV i XV wieku miała miejsce największa wojna w historii wysp. Genezy konfliktu należy dopatrywać się w wydarzeniach z połowy lat 50-tych XIV wieku. Wtedy zapanował ogromny kryzys, który dotknął wszystkie państwa. Mialy wówczas miejsce katastrofalne susze na południu, co spowodowało zmniejszenie liczby plonów, głód, załamanie handlu zbożem i recesję. Zła sytuacja gospodarcza wywołała zamieszki i bunty. Większe i bogatsze wolne miasta pozostające w zależności od silniejszych państw, ale w pewnym stopniu autonomiczne zaczęły domagać się niepodległości, a przynajmniej większego zakresu autonomii. Zazwyczaj bunty były tłumione, ale jedno powstanie było tak duże, że armia galindyjska nie poradziła sobie i musiała się wycofać. W 1472 r. prefektem miasta Log (ob. Morini) został hrabia Arnus de Logano. Był on przeciwnikiem zwierzchnictwa Galindii nad miastem i wykorzystał nastroje niepodległościowe przejmując władzę w mieście i nad całą krainą (Biała Dolina). Sformował armię liczącą 8 000 żołnierzy (5 000 - piechota, 3 000 - konnica). Zawarł sojusz z powstałym po buncie przeciwko władzy cirimskiej Cesarstwem Laudanii i ogłosił niepodległość 28 IX 1474 r. To wydarzenie zapoczątkowało I Wojnę o Hegemonię (1475-1525). Nieco lekceważony w Galindii i Samarenii Arnus pokazał, że może stanowić wielkie zagrożenie dla sąsiadów. Wiosną 1475 r. gładko rozprawił się z niewielkimi siłami galindyjskimi i samareńskimi stacjonującymi w Białej Dolinie. Nie ryzykował jednak inwazji na potężnego, wschodniegp sąsiada, ale rok później wyruszył na osłabioną kryzysem Samarenię. Całe państwo zostało zajęte dopiero 22 lata później, jednak już w 1492 r. Arnus zajął stolicę Samarenii Tel Manę. W decydującej bitwie, która miała miejsce 5 IV 1492 r. zginął władca - Książę Teodor I Rycerski. Z oblężonej stolicy cudem uszedł z życiem następca tronu, 10-letni syn Teodora - Juliusz. W 1503 r. 21-letni już książę Juliusz ogłosił się władcą Samarenii, stanął na czele wiernych Samarenii oddziałów wspieranych przez Galindię oraz Tristenię i rozpoczął wojnę z Arnusem. W 1505 r. zjednoczone siły zdobyły stolicę Arnusa - Log, zmuszając pokonanego wroga do ucieczki. Arnus spróbował odzyskać dawne znaczenie na Wyspach Cirimskich, ze skutkiem pozytywnym dla niego, bowiem zdołał zgromadzić sporą armię, dzięki której zdobył Cirim w 1506 r. Państwa północy ścigały Arnusa wszędzie, gdzie tylko się pojawił. Tak więc rozpoczął się kolejny etap wojny - walka o Wyspy Cirimskie. W 1512 r. Arnus utracił kontrolę nad Cirimem, a sam schronił się na Półwyspie Niebiańskim, który znalazł się pod kontrolą Cesarstwa Laudanii. 7 lipca 1512 r. odbyła się decydująca bitwa o Cirim, w której Arnus i jego sojusznicy ponieśli całkowitą klęskę, a w bitwie śmierć poniósł admirał Darius de Halle, dowódca armii powstańców północnotristeńskich, sojuszników hrabiego Arnusa de Logano. Od tej pory wojska Arnusa tylko cofały się ponosząc same klęski. W roku 1523 mieli kontrolę tylko nad Półwyspem Niebiańskim, na którym 12 IX 1525 r. odbyła się ostateczna bitwa znana jako bitwa pod Orlą Górą (okolice Dantei). W ostatnim starciu zginął sam hrabia Arnus de Logano ugodzony mieczem przez oficera galindyjskiego. Wszyscy jego sojusznicy zostali pokonani (Laudania poprosiła o rozejm w 1524 r., a Powstanie Książąt Północy zostało słumione w 1523 roku). Poplecznicy hrabiego wszędzie byli ścigani i aresztowani. Inni dowódcy powstania stanęli przed sądem i zostali skazani na śmierć lub dożywotnie więzienie. Cała Samarenia i Cirim były doszczętnie zniszczone, nie istniałą dospodarka, nie było dróg, szlaków handlowych, a miasta opustoszały. Podobnie było w północnej Tristenii, ogarniętej powstaniem oraz na ziemiach galindyjskich, które były pod kontrolą Arnusa (okolice Log).