Słynne postaci cz. I

Daniel Saryoni

Korneliusz Aren (Korneliusz Andus hr. Aren)

ur. 17.02.1675 w Alanji - zm. 15.03.1744 w Anguipolu

Hrabia Aren jest uważany za postać bardzo kontrowersyjną, ale jego zwolennicy dostrzegają w nim rewolucjonistę, który zmienił bieg historii i stworzył nowy porządek.

Korneliusz Aren urodził się w 1675 roku w Alanji, która była wówczas tristeńską kolonią. Rodzicami Korneliusza byli hrabia Juliusz Aren, przyjaciel i prawa ręka króla Galindii Maksymiliana II, bohater wojenny oraz Kornelia Aren zd. Vessilius. Młody Korneliusz dorastał w Moarrac na dworze królewskim. W przeciwieństwie do ojca nie chciał być żołnierzem, chociaż jako syn bohatera wojennego i prawnuczki wielkiego wodza Romualda Vessiliusa mógł zrobić ogromną karierę. W wieku 25 lat młody hrabia był już Palatynem na dworze króla, delegatem podczas kilku misji dyplomatycznych oraz senatorem. Błyskawiczne tempo kariery wynikało ze znakomitych umiejętności interpersonalnych Korneliusza oraz znajomości z wszystkimi wpływowymi osobistościami w całej Galindii. w roku 1703 był już przywódcą największej senackiej frakcji - Stronnictwa Reform i Postępu.

6 października 1703 roku zmarł bezpotomnie król Maksymilian II Morinios.
Wobec braku następcy tronu konieczny był wybór nowej dynastii.
Jednak kandydatów nie było. Żaden z rodów nie miał takiego poparcia, aby zgłosić swojego kandydata. W tym czasie aż cztery rodziny liczyły się w Galindii: Thore, Saryoni, de Halle oraz Vesillius.
Nad Królestwem Galindii zawisła groźba wybuchu wojny domowej.
W tej sytuacji przewodniczący obradom Senatu hrabia Korneliusz Aren przerwał obrady i poprosił, aby wszyscy stawili się w budynku Senatu na następny dzień. 30 października 1703 roku przedstawiciele czterech rodów doszli do porozumienia z Korneliuszem Arenem i zrezygnowali z wystawienia swoich kandydatów. W zaistniałej sytuacji Senat ogłosił Regentem hrabiego Arena i powierzył mu tymczasowo władzę królewską. 31 października zapadła tajna decyzja ogłoszenia Galindii republiką. "Cztery rodziny galindyjskie" uznały, że jest to zdrada i ogłosiły powstanie przeciwko Regentowi. Korneliusz Aren został porwany, a warunkiem jego uwolnienia było anulowanie proklamacji Republiki i wznowienie obrad Senatu.
Obrady zostały wznowiene, Regent został wypuszczony, ale przedstawiciele rodów zrozumieli, że prowadzenie wojny domowej nie ma sensu, a Króla i tak wybrać się nie da. Proklamację Republiki Galindyjskiej podpisały rodziny Thore oraz de Halle, Lucjusz Saryoni ostentacyjnie opuścił salę obrad, a senior rodu Vesillius w wyniku długotrwałej choroby zmarł na dzień przed podpisaniem dokumentu, więc rodzina wycofała się z obrad.

Korneliusz Aren został wybrany prezydentem i rządził aż przez 30 lat (1703-1733). W 1706 roku podjął kontrowersyjną decyzję o przyłączeniu kolonii Salis oraz północnej Laudanii do Galindii, a pozostałym koloniom dał niepodległość co sprawiło, że w kolejnych latach na tych ziemiach zaostrzył się konflikt między kolonistami, a rdzennymi mieszkańcami.

Pod koniec życia Korneliusz Aren zamieszkał w okolicach Anguipolu, gdzie znajdowała się jego posiadłość. Postanowił nie mieszać się do życia politycznego, ale polityka sama wmieszała się w jego życie.
Skonfliktowany z ówczesnymi władzami i kilkoma wpływowymi osobami postanowił opuścić Galindię. Jednak nie dane mu było to uczynić.
15 marca 1744 roku został zasztyletowany we własnym domu przez płatnych zabójców z Bractwa Stalowej Rzutki (nazwa od stalowych rzutek używanych do chichego zabijania).

Smutny był koniec wielkiego rewolucjonisty. Człowiek który potrafił pociągnąć za sobą tłumy zmarł w samotności. Nigdy nie odkryto kto zlecił zabójstwo Arena. Musiałabyć to osoba wpływowa, ponieważ z usług Stalowej Rzutki korzystali potajemnie tylko magnaci i ważni politycy. Ostatecznie skazano na śmierć jedynie wykonawców zamachu.

Jakkolwiek kontrowersyjną postacią był Korneliusz Aren, człowiek wychowany na dworze królewskim, który obalił monarchię. Przeciwnik polityczny rojalistów, który działał wbrew interesom wielkich rodów, a jednoczeście bywał na polowaniach u Ludwika de Halle, a także był przyjacielem Lucjusza Saryoniego i ojcem chrzestnym jego syna. Ocenę czynów hrabiego można pozostawić historykom, ale przyznać trzeba, że zapoczątkował on wielkie zmiany, które ukształtowały historię dzisiejszych ziem morińskich.