II Sztuka Mikrosławiańska

Artur von Schwarz

*zaciekawiony i coraz bardziej zaintrygowany samą osobą owej Damy zaprowadził Ją z dala od tego pobojowiska, na pobliską polankę, nieopodal strumyka. Wyjął swój mały notesik oprawiony w czarną skórę z ołówkiem i przymierzył się do notowania* Pani pozwoli, że zapiszę wszystko sobie na kartce... *Dama skinęła lekko głową* Zatem, moja Pani, co widziałaś i co wiesz o wszystkim? *spojrzał na Nią swoimi podkrążonymi i zmęczonymi oczami*

Elly Zapoloy

Kobieta spojrzała uważnie na Lipskiego. Oceniała w myślach na ile zmęczenie inspektora pozwoli objąć mu w myślach całą sytuację. Ocena wypadła pomyślnie. Lipski, mimo wyczerpania fizycznego, potrafił analitycznie myśleć i podjąć wlaściwe decyzje. Poczęstowała go papierosem. Patrzyła jak łapczywie zaciąga się dymem.
- Chcecie panie wiedzieć co tu się stało, zapytała? Inspektor tylko skinął głową.
- To długa historia, spojrzała na słońce, ale mamy jeszcze trochę czasu, zanim ten obrzydliwy zapach dotrze do tego miejsca.
- Słuchajcie zatem panie. Te martwe istoty, ni to ludzie, ni to stwory, są pradawnymi mieszkańcami tych ziem. Ludzie z Bagien. Prowadzą nocny tryb życia, żyją w wygrzebanych jamach i tunelach podziemnych. Ich pożywieniem jest głównie mięso zwierzęce. Nigdy nie pogardzili mięsem ludzkim. Tu rozmówczyni bystro spojrzała na Lipskiego, sprawdzajac, jak zareagował na tę wiadomość. Inspektor zatrzymał ołówek w połowie pisanego słowa.
- Chcesz powiedziec, kobieto, że łapali i zjadali ludzi?
- Tak, panie. Ale zawsze starali się dostarczyć ofiarę żywą swoim współplemieńcom. Martwy człowiek był dla nich tylko jedzeniem, zaś żywy mógł posłużyc za ofiarę ich bożkom.
- A skąd tu tyle tych rozkładających się ścierw tych Jożinów, zapytał.
- To Smoki, odpowiedziała i pokazała Lipskiemu trzymaną w dłoni metalicznie połyskującą łuskę smoczą. Zemsta smoków za złapanie i zamordowanie jednego z nich. Długo czekały z tą zemstą, ale się dopełniła.
Kobieta wcisnęła Lipskiemu w rękę smoczą łuskę.
- Weź to panie, na szczęście, i każ swoim ludziom przysypać ziemią te trupy, do wieczora same by się rozłożyły, ale fetor bedzie nie do wytrzymania. Na mnie już czas. Idź panie, odpocznij, spotkamy się wieczorem w karczmie. Lipski patrzył za odchodząca kobietą i aż przetarł oczy ze zdumienia, widząc jak po kilku krokach rozwiała się w powietrzu.
- Ki diabeł? Wyrwało mu się.